1-درمان فیزیکی
بسیاری از کودکان مبتلا به سندروم داون دارای کم توانی هستند که پیشرفت فیزیکی آنان را تحت شعاع قرار داده و در صورت عدم توجه به قرارگیری بد بدن منجر خواهد شد. درمان فیزیکی به بهبود عضله ها و قوای آن کمک کرده و به آنان آموزش میدهد تا بدن خود را به صورتی به کار گیرند تا در کارهای روزانه به آنها کمک شود.
2- گفتار درمانی
کودکان مبتلا به سندروم داون اغلب دهانه ای کوچکی داشته و زبانشان بزرگ است و این موجب ایجاد مشکل در حرف زدنشان میکند. این مشکلات در کودکان دارای کم توانی میتواند وخامت بگیرد؛ زیرا تنوس ماهیچه ای می تواند بر صورت نیز تاثیر بگذارد. از دست دادن قدرت شنوایی هم در عدم بهبود گفتار این بیماران موثر است. با استفاده از گفتار درمانی، کودک مبتلا به سندروم داون میتواند یاد بگیرد که چگونه بر این مشکلات غلبه کرده و بهتر با دیگران ارتباط برقرار نماید. برخی کودکان نیز با استفاده از زبان اشاره اوضاع خود را بهبود میبخشند.
3- کاردرمانی
این نوع درمان به کودکان کمک می کند تا مهارت هایی که نیاز به مستقل شدن دارد را فرا بگیرند. این درمان شامل گونه هایی از فعالیتها از یادگیری تا برداشتن اشیاء و غذا خوردن تا لباس پوشیدن میباشد. هدف درمان اینچنینی تبدیل این افراد به افراد بزرگسال مستقل است. این مستقل شدن میتواند در قالب مستقر شدن در خانه جمعی با افراد مبتلا به این سندروم هم باشد.
4- وسایل کمکی
به دلیل پیشرفت تکنولوژی، ابزارهایی برای کمک به افراد مبتلا به سندروم داون وجود دارد که به ممد آن این بیماران میتوانند بر چالش های زندگی خود فائق آیند. برخی وسایل مانند سمعک و عینک مورد استفاده افراد سالم نیز به کار این بیماران می آیند. به غیر از این وسایل، وسایل دیگری نیز وجود دارد که برای یادگیری مفید است. این وسایل از ساده ترین چیزها گرفته مانند مداد سه بعدی که در دست گرفتنشان راحت است تا رایانه هایی با اسکرینهای قابل لمس و یا صفحه کیبورد با حروف بزرگ موجود است.
درباره این سایت